Nokon er bundne av gamle postulat
Om at alt skal vera vanskeleg � f� p� eit fat
Det er eg og
Nokon ser j�klar bak kvar ei g�ve
Og planlagt sj�lvelsk bak kvart eit ord
Det gjer eg og
Og ondskapen r�r I det meste
Og flaks er eit ord ute av bruk.
Og meininga er alltid den verste
Og n�r du ser sjansen s� er han p� veg ut

Men s� stod der ein fuggel I karmen
Og han nappa I fj�rer og sa:
�du er glad n�r eg syng litt?� sa fuglen.
Og jaggu var det akkurat det eg var.

Nokon er bundne av gamle visur
Om at ingenting kan dei, og ingenting dei er.
Det er eg og.
Nokon er l�ynde bak eit skjold av angst,
Og m�ler om andre og deira inkompetanse
Det gjer eg og.

Men n�r dei sj�lve skal st� fram bak skjoldet
Og gjera noko framp� sj�lve.
Ja d� nektar dei og vil ikkje, kan ikkje og vil ikkje,
Men kjenner kven dei eigentleg er

Men s� stod der ein fuggel I karmen
Og han nappa I fj�rer og sa:
�eg er god til � synge� sa fuglen
Og jaggu var det akkurat det han var

� tru verst om alle, hell � ikkje tru seg til.
Det er vondt om det hadde vore s� gale.
Men � skjule forventing og skjule det du kan
For � tekkas den almenne malen.
D� bryt ingen ut, og alt blir som f�r.
Og gamalt blir alltid best!

Men s� stod der ei jente I larmen
P� gata, forkledd som ein fugl.
Og ho sa �eg er ei jente I forklenning�
Men ingen h�yrde det den vesle jenta sa.
S� ingen s�g kva den vesle fuglen var.