"słodka bazylia" - tak się nazywa bar.
zamknięty, bo minęła już dwunasta.
tak ciepło tu. wychodzić trochę żal.
ostatnie szklanki chowa barman.
Dopijam wino, sięgam już po płaszcz.
w kieszeni mam monetę dla pianisty.
nad klawiaturš widzę smutnš twarz
na piramidzie nut - szklankę whisky.
On mówi: - proszę, powiedz jak to jest,
dlaczego wszystko trzeba chować na tym œwiecie?
ja tu co noc na dwa, na trzy, na szeœć,
a to jest przecież całe moje życie.
Dziœ rano zostawiła mnie dziewczyna,
bo jednej rzeczy ukryć nie umiałem:
że w chwili kiedy siadam do pianina
zapominam, że mam duszę i mam ciało.
przerwał i spojrzał gdzieœ w mrok pustej sali,
a ja monetę obracałem w palcach...
- przepraszam, powiedziałem, pan zapali?
i czy pan mógłby zagrać jeszcze tego walca...
Patrzyliœmy na siebie jeszcze dobrš chwilę.
barman ponuro patrzył na zegarek.
więc wyszperałem parę groszy na napiwek
i ruszyłem w stronę drzwi, przez pustš salę.
Idšc myœlałem, widzisz, stary, tak to jest.
to co mówiłeœ jest mi jakby skšdœ znajome.
to piwo i ty... i na ulicy deszcz...
i każdy z parasolem w swojš stronę...
na pewno wkrótce znajdzie się dziewczyna,
co myœli, czuje, kocha i potrafi...
więc zanim znowu jutro sišdziesz do pianina,
wyrzuć tylko kilka niepotrzebnych fotografii.