En ze zei “nou ik ga”, ik keek haar niets vermoedend na,
m’n geld zei of naar school of met haar mee.
ze had gewerkt, ik had gefeest,
anders was ik bij haar geweest,
die dag, die bocht, die negen jaar gelee.
En nog steeds komt die gedachte bij me op,
kruipt de vraag die mij beschuldigd door m’n kop.
stel je was gewoon bij haar op vakantie met elkaar,
was het dan ook, wat was er dan gebeurd?
misschien wel niets…
Het is zo raar, ga maar na, het was mijn droom amerika.
ik vroeg haar “ga je mee”, ze zei “ja meteen”.
ik had gewerkt, ik had het geld,
maar me ’s nachts in de kroeg verteld,
die dag, die bocht, die deed ze nu alleen.
En nog steeds komt die gedachte bij me op,
kruipt de vraag die mij beschuldigd door m’n kop.
stel je was gewoon bij haar op vakantie met elkaar,
was het dan ook, wat was er dan gebeurd?
misschien wel niets…
Misschien wel niets, omdat ik dan nog in bed lag.
misschien wel niets…
misschien wel niets, omdat ik die dag dan reed.
misschien wel niets…
misschien wel niets, omdat ik nog stond te douchen,
misschien wel niets, misschien hetzelfde wel, wie weet…
Ik ben het jaar daarna gegaan,
ik heb zelfs nog op die plek gestaan.
maar ik had er niets te zoeken moest wat kwijt.
ik stond daar uren in die bocht, ik heb duizend antwoorden gezocht,
maar het leven is gewoon toevalligheid.
En nog steeds komt die gedachte bij me op,
kruipt de vraag die mij beschuldigd door m’n kop.
stel je was gewoon bij haar op vakantie met elkaar,
was was er dan, wat was er dan gebeurd?
misschien wel niets…
Misschien wel niets, omdat ik wel wou ontbijten.
misschien wel niets…
misschien wel niets, want was ik nog niet aangekleed.
misschien wel niets…
misschien wel niets, kon ik geen autosleutels vinden,
misschien wel niets, misschien hetzelfde wel of, niets,
misschien hetzelfde wel of, niets,
misschien hetzelfde wel, wie weet…