Przecież było, proszę pani,
tyle kłótni między nami,
tyle słów płynšcych łzami. tyle listów.
więc to chyba jednak, moja droga,
nie było znowu takie nic.
Choć w pudełku twoje listy,
a w szufladzie me rysunki,
chociaż dawno zapomniane
œmiechy, żale, pocałunki,
to co było kiedyœ między nami
musi sobie jeszcze gdzieœ tam żyć.
Ja wcale nie chcę walczyć z czasem, wspomnieniami,
bo w przemijaniu drzemie cały życia smak.
spojrzę raz tylko i uœmiechnę się - ot tak -
do paru chwil co były kiedyœ między nami.
Tyle było wojen, zwycięstw
telefony i piwnice.
wiele ławek, wiele ulic wieczorami.
i pomyœleć, że nam wtedy
wystarczyło całkiem tak po prostu - być!
Wtedy było, proszę pani,
takie niebo ponad nami
i ulice z kałużami złotych liœci...
więc to chyba jednak, moja droga,
nie było znowu takie nic.