Na ulicy słowiczej, na ulicy zmyœlonej
nie ma wcale kamienic, tylko same balkony.
Pozawieszał je niegdyœ na pozornych zawiasach
obłškany architekt, który żył w tych czasach.
Nikt z przechodniów nie dotarł do zmyœlonej ulicy -
unikajš jej szklarze i wędrowni muzycy,
tylko księżyc zarzuca na balkony swš pełnię
i przepływa bez cienia, niewidzialny zupełnie...
Na balkonach sš róże, a na różach słowiki.
róże mdlejš po nocach od słowiczej muzyki,
a to wszystko się dzieje, jakby działo się we œnie,
a zarazem istniało poza snem jednoczeœnie...
Nikt z przechodniów...
I nie sposób odróżnić mgły od snu, co tak œciœle
mgłš się staje, jak dotšd w żadnym innym zamyœle -
a ty błškasz się nocš po ulicy słowiczej
pełna westchnień tłumionych i niewiernych słodyczy
I ku górze wycišgasz przezroczyste swe dłonie
bym ukazał się tobie na zmyœlonym balkonie -
A tu księżyc zarzuca na balkony swš pełnie
i przepływa bez cienia, niewidzialny zupełnie...