Gwiazdy lœniš jak lampki na grobie
i szumiał wiatr, taki wielki.
Bo już jesień grała coraz szybciej
na akordeonie złotym
i leciały nad dachami skrzypce, liœcie,
klarnety i fagoty,
Choć godzina trochę pó˙na;
jeszcze œwiecš twoje okna,
więc wołamy: hola, wpuœć nas,
wpuœćże nas, pochmurnooka,
Nie będziemy spać na dachu,
otwórz drzwi i wprowad˙ w nocy
w twe mieszkanie pełne ptaków,
instrumentów, œwiec płonšcych.
Przelecimy przez pokoje
wiatrem, walcem, tłumem szumnym,
ozłocimy loki twoje
d˙więkiem gitar siedmiostrunnym...
To było wieczorem, w europie,
może w holandii, może w belgii...